ABDU'L-METîN: el-Metîn, her şeye gücü yeten, kudretli, demektir. Sapıttırmak isteyenden etkilenmeksizin, dininde sağlam olan kul. Tam sağlam olduğu için, Hak'tan uzaklaştırıp dini yok eden kişinin yanında bulunmaz. Abdu'l-Kavî, her şeye tesir ederken, Abdu'l-Metîn hiç bir şeyden etkilenmeyendir. Kur'an'da üç yerde geçer.
   ABDU'L-MUAHHİR: el-Muahhir, geriye bırakan anlamınadır. Kul, bu isim vasıtasıyla, her tecâvüz ve taşkınlıktan geri kalır. Onu tuğyan ve tecâvüzden, bulunması gereken hududa döndürür. Yine, geciktirilmesi (alıkonulması) gereken her fiil için de durum böyledir. Allah, hududu, insanlar için çizmiştir.
   ABDU'L-MÜBDİ: el-Mübdi, ilkin yaratan demektir. Allah'ın, ibdâına (ilk yaratıcılığına) muttali kıldığı (ibda sırrına erdirdiği) kuldur. Halk ve emrin başlangıcını görür, ilk yapılan hayırları, Allah'ın izniyle başlatır.
   ABDU'L-MUCîB: el-Mücîb, dualara karşılık veren anlamına gelir. Hakk'ın da'vetine icabet edip, O'na itaat eden kula denir. "Allah'a çağırana icabet ediniz"(Ahkâf/31) âyetini duyduğunda, Allah onun davetine öyle bir karşılık verir ki, sonunda, ona el-Mücîb ismiyle tecellî eder. İhtiyâcı için dua eden tüm kullarına karşılık verir. Çünkü bu, Allah'ın kendisine vacip kıldığı isticâbe cümlesindendir. Onun bu icabeti "Kullarım, sana Ben'den sorarlarsa, onlara yakınım. Dua ettiğinde, onun isteğine karşılık veririm. Haydi öyleyse, Ben'den kabul talebinde bulununuz" (Bakara/186) âyeti gereğidir. "... Bana inansınlar!..." (Bakara/186) âyetindeki şuhûdî imân için gerekli tevhîd ve kurb hükmünce, onların duasını kendi duası olarak görür. Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MUGÎS: el-Muğîs, yardım eden demektir. Allah'ın, muhtacın ihtiyâcını, miktarı ve vaktiyle bildirip, bilgisine uygun biçimde, bunu başarmaya eksiksiz ve noksansız olarak muvaffak kıldığı kişidir. İhtiyâcı gidermekte, ne geç kalır, ne de erken davranır.
   ABDU'L-MUHEYMİN: el-Müheymin, kâinatın bütün işlerini gözetip, yöneten anlamınadır. Hakk'ın, her şeyi görüp gözeten olduğunu müşahede eden kişi. el-Müheymin ismi kendisinde görüldüğü için o, üzerinde her hakkı bulunanın hakkını vererek, kendisini ve başkasını gözetmektedir.
   ABDU'L-MUHYî: el-Muhyî, can veren demektir. Allah'ın el-Muhyî ismiyle tecellî ederek, kalbine hayat verdiği kula Abdu'l-Muhyi denir. Hz. İsa (a)'da olduğu gibi, (bu kulunu) ölüleri diriltmeye muktedir kılar. Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MU'îD: el-Mu'îd, tekrar yaratan anlammadır. Tüm halk ve emr'in, sonunda kendisine döneceğine, Allah'ın muttali kıldığı (veya bu sırra erdirdiği) kuldur. Bu kul, iadesi vacip olanı, Allah'a döndürür. Sonunda, akıbet ve me'âdını, en güzel biçimde saadetini görür.
   ABDU'L-MUNTAKİM: el-Muntakim, suçluları cezalandıran demektir. Allah'ın kullan arasında, hududunu meşru şekilde gözetmek üzere, görevlendirdiği kul'dur. Abdu'l-Muntakim, (bu konuda), insanlara yumuşak ve merhametli davranmaz." O ikisi için, Allah'ın dinini uygulama konusunda sizi bir acıma tutmasın (Nur/2). Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MU'İZZ: el-Mu'izz, yücelten, izzet ve şeref veren demektir. Allah'ın el-Mu'izz ismiyle tecellî ettiği kul, Bu kul, velilerden Allah'ın izzetiyle şereflendirdiğini aziz kılar. Kur'an'da doksandokuz yerde geçer.
   ABDU'L-MUKADDİM: el-Mukaddim, öne alan anlammadır. Allah'ın öne geçirip, ilk safta bulundurduğu kuldur. O, bu ismin tecellîsi ile, fiillerden öne geçmesi gereken her şeyi ve ileri geçmeye hak kazanan herkesi, başa geçirir.
   ABDU'L-MUKSIT: el-Muksıt, adaletli davranan anlammadır. Bu (ismin tecellî ettiği kul), adaletli davranmada, insanların en mükemmeli olandır. Öyle ki varsa, başkasının kendi üzerindeki hakkını bile teslim eder de bir başkası onu ne hisseder, ne de bilir. Zira o, kendisinde tecellî eden Allah'ın adaleti ile hükmeder. Her hak sahibine hakkını öder. Gördüğü her zulmü yok eder. O, nur kürsisi üzerindedir. Aşağı inmesi gerekeni alcaltır yükselmesi gerekeni de yüceltir. Hz. Peygamber (s) bir hadis-i şerifte şöyle buyurur: "Adaletli davrananlar, nurdan minberler üzerindedir" (Ahmed ibn Hanbel, Müsned, c. II., s. 160).
   ABDU'L-MUKÎT: el-Mukît, bedenlerin ve ruhların gıdasını yaratıp veren demektir. Bu ismin tecellî ettiği kul, ihtiyaç içindeki kulların ihtiyacını giderir. Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MUKTEDİR: el-Muktedir, her şeye gücü yeten, kudretli demektir. Bu ismin tecellî ettiği kul, Allah'ın kudretini her şeyde görür ve O'nun izniyle her şeye güç yetirir. Kur'an'da üç yerde geçer.
   ABDU'L-MUSAVVİR: el-Musavvir, şekil ve özellik veren anlamına gelir. Bu ismin mazharı olan kul, tasvirine Allah'ın muvafakat ve mutabakat ettiğinden başkasıyla tasvirde bulunmaz. Zira onun tasvir fiili, Allah'ın tasvir ediciliğinden kaynaklanmaktadır. Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MU'MİN: el-Mü'min, güven veren, va'dine güvenilen demektir. Allah'ın bela ve cezadan emîn kıldığı, insanların zatları, mal ve ırzları konusunda güven duyduğu kişidir. Kur'an'da ikiyüz yirmi sekiz yerde geçer.
   ABDU'L-MUMÎT: el-Mumît, öldüren demektir. Allah'ın nefsindeki neva, gazap ve şehveti öldürdüğü kuldur. Böylece kalbi canlanır, aklı Hakk'ın hayatı ve nuru ile aydınlanır. Öyle ki, tecellî eden bu sıfat ve Allah'tan gelen etkili himmet sonucu, kendisinde; nefsî kuvvetleri öldürmesi neticesinde de başkalarında tesirli olur.
   ABDU'L-MUTE'ÂL: el-Mute'âl, izzet, şeref ve hükümranlık bakımından en yüce, aşkın demektir. Başkasının idrak edemeyeceği yüceliğe ulaşıp yücelen. O, el-Müte'âl isminin mazharıdır. Elde ettiği olgunluk ve yücelikte durmayan, daha yüce himmetiyle, her kayıt, mekân ve makamdan üstün bulunan mukaddes, mutlak, hakîkî ulvîliği gördüğü için, Allah'tan, yücelikte ilerlemeyi isteyerek, her kemâlâtta üstünlüğü, varlıkların en şereflisi, rütbece en üstünü olmasına rağmen, Hz. Muhammed (s)'in "Rabbim, ilmimi artır" (Tâhâ/114) âyetine muhatap kılındığını görmüyor musun? Kur'an'da bir yerde geçer.
   ABDU'L-MUTEKEBBİR: el-Mutekebbir, azamet ve yüceliğini ortaya çıkaran demektir. Hak karşısında kendisini zelil kılması sebebiyle, büyüklenmesinin yok olup, neticede, kendi kibri yerine, Allah'ın kibriyâsının gelmesidir. Bu, Allah'tan gayrisine Hak ile tekebbür ederken, başkasının önünde eğilmez, Kur'an'da bir yerde geçer
   ABDU'L-MUZİLL: el-Muzill, zillet veren, anlammadır. Bu kul, el-Müzil isminin ortaya çıkış yeridir. O, Allah'ın zelil etmek istediği düşmanlarını, kendisinde tecellî eden el-Muzill ismiyle zillete düşürür.
   ABDU'N-NÛR: en-Nûr, nurlandıran, nur kaynağı gibi anlamları vardır. Allah'ın en-Nûr ismiyle tecellî ettiği kuldur." Allah, yerin, göğün nurudur..." (Nur) âyetinin mânâsını bu kul, anlar. en-Nûr, kevnî ve ilmî olarak, her şeyin kendisiyle ortaya çıktığı ez-Zâhir'den ibarettir. O, kendisiyle hidayete erilen âlemlerin nurudur. Bu nura, asaleten Hz. Muhammed (s), O'nun sünnetlerini yaşamakla da mirasçıları sahiptir. Kur'an'da otuz üç yerde geçer.
   ABDU'R-RÂFİ': er-Râfi', yücelten demektir. Her şeyin üzerinde yükselen kula, Abdu'r-Râfi' denir. O'nun ona nazarı, siva (diğer) ve gayr (başka)'ın nazarı iledir. Dereceleri yükselten, Hak ile kaim olmasından dolayı, nefsini kendi rütbesinden yukarı kaldırır. Durum bunun tersine de olabilir. Zira, el-Hâfıd isminin mazhariyeti sebebiyle, ilki, sırf adem (yokluk) hâlinde gördüğü için, her şeyi alçaltın İkincisi de, kendisinde olan er-Râfî' isminin tecellîsi ile gördüğü her şeyde, Hakk'ı yükseltir. Bana (el-Kâşânî'ye) göre, bu, daha doğrudur. Zira arif, sıfatlanmak üzere rahmeti ister, böylece acınan (merhum) değil, acıyan (rahîm) olur. Zira âsînin rahmetten olan payı, budur. Kur'an'da iki yerde geçer.
   ABDU'R-RAHÎM: er-Rahîm, bağışlayan, esirgeyen, acıyan anlamlarmadır. er-Rahîm isminin tecellî ettiği kula, Abdu'r-Rahîm denir. O, rahmetini takva sahibi ve sâlihlere tahsis etmiş, kızdıklarından da intikam almıştır. Kur'an'da yüz on beş yerde geçer.